Woensdag 25 april De laatste dag

Nee, ik heb geen caches meer gezocht vandaag. Na gisteren vond ik het echt mooi geweest.

Vandaag moeten er nog wat boodschappen gedaan worden en aangezien ik deze vakantie nog geen moment over de Strip gelopen heb, wordt dat ook hoog tijd. Twee weken geleden ben ik even in de Bellagio geweest om het atrium te bekijken en gisteren was ik in de Fashion Show Mall, maar op de Strip zelf ben ik nog niet geweest.

Om kwart over acht kan ik inchecken voor de vluchten van morgen. Ik krijg de melding dat ik op de standby lijst sta voor de business class op de vlucht van Las Vegas naar Houston. Mocht dat niet doorgaan, dan heb ik in ieder geval een stoel op de exit row.

Om half negen ga ik ontbijten bij het buffet van The Orleans en daarna ga ik naar de Walmart aan Eastern Avenue, achter het vliegveld. Ik was van plan om de opbrengst van vandaag op de foto te zetten, maar inmiddels zit alles al ingepakt in de tas en daar wil ik het maar laten zitten. Maar thuis kan de slow cooker weer uit de kast voor een paar maaltjes overheerlijke spare ribs en ook een nieuwe voorraad pulled pork  kan er weer in klaargemaakt worden. De benodigde kruiderij zit in de tas. Samen met de Jack Daniels bbq-saus en een flinke hoeveelheid ziplock zakjes die vacuum gezogen kunnen worden. Het bijbehorend pompje heb ik een paar jaar geleden al een keer gekocht.

De wandelschoenen die ik twee weken geleden gekocht heb zien er al niet echt nieuw meer uit. Ik heb ze in een paar Walmart zakjes gedaan en thuis zal ik er nog wel wat woestijnzand uit moeten schudden. Misschien heeft de agave van Rob daar nog wat aan.

De tas weegt op dit moment 20,5 kilo en alleen de toilettas moet er nog bij in. Ik ga het dus ook deze keer weer onder de 23 kilo houden.

Als ik van de Walmart terug naar The Orleans rijd, begint het te regenen. Het is de hele dag al bewolkt, maar met ruim 20 graden vind ik dat niet erg. Het regent even maar de straat wordt niet echt nat. Als ik naar de Stip rijd is het alweer droog en in de loop van de middag breekt af en toe de zon door.

Het kleinste casino op de Strip, O'Sheas, sluit aanstaande maandag voorgoed de deuren. Ik moet hier dus nog even een foto van maken. O'Sheas wordt afgebroken om plaats te maken voor het Linq project van Harrahs, dat allerlei nieuwe entertainment naar de Strip moet brengen.

Als ik terug ben in het hotel bedenk ik dat het ontbijt al een poosje geleden was en daarna heb ik niets meer gegeten. Ik haal wat op bij de Fuddruckers in de foodcourt en eet het op de kamer op.

Eigenlijk zou ik dit stukje af moeten sluiten met een avondfoto van de Strip. Die heb ik dit jaar niet gemaakt, maar ik heb er nog eentje van september 2011.

Morgen om vijf uur gaat de wekker en om kwart over acht vertrekt het vliegtuig naar Houston. Vrijdagochtend rond acht uur land ik op Schiphol en zit de 26e USA reis er op.

Hotel: The Orleans hotel & casino, Las Vegas, Nevada  $ 32,48 incl. tax (rechtstreeks geboekt)

Dinsdag 24 april Shoppen en ......

Ik word om zes uur wakker en heb absoluut nog geen zin om op te staan. Gelukkig hoeft dat vandaag ook niet, dus ik draai me nog maar eens om. Rond zeven uur wordt het tijd om de reacties op de weblog van gisteren te lezen. Het blijft leuk om te zien dat er nog steeds mensen zijn die volgen wat ik hier allemaal uitspook.

Ik heb koffie op de kamer en ook nog een blik met nootjes, dus voor het ontbijt hoef ik de deur nog niet uit. Als ik dan rond tien uur klaar ben ga ik meteen maar naar de Fashion Show Mall aan de Strip. In deze Mall zit de enige Sandwich store van Amerika en daar ga ik altijd even kijken. Ik koop al jaren kleding van dit Nederlandse merk en ik vind het leuk dat ze nu ook in Amerika zitten. Helaas nog steeds alleen in Las Vegas, maar misschien verandert dat in de toekomst nog. Ik loop verder de mall door en laat hier en daar wat dollars achter. Zoals altijd heb ik na een uur of twee genoeg van het shoppen en ga ik terug naar het hotel. Dit is de opbrengst van vandaag.

Morgen nog even naar de supermarkt om de voorraad McCormick kruidenzakjes en de verschillende soorten ziplock zakjes aan te vullen.

Tja, en wat zal ik dan vanmiddag eens gaan doen? Eerst maar een pizzapunt halen bij de Sbarro in de foodcourt van The Orleans. En dan kan ik naar het zwembad, maar daar ben ik meestal na een uurtje ook wel uitgezwommen. En in de zon liggen houd ik ook niet zo lang vol. Ik verbrand heel snel, daar is geen zonnebrand smeersel tegen opgewassen.

Dus dan ga ik toch maar de suggestie van Roland opvolgen en kijken of ik het aantal caches in Amerika naar een mooi getal kan krijgen. Ik heb er deze vakantie tot nu 169 gevonden. Roland vond 175 een mooier aantal om mee thuis te komen. Het is mooi weer, met een graad of 28 niet te heet en er staat een lekker briesje. Precies goed dus om nog een paar uur tussen de cactussen te gaan wroeten. Dit keer ga ik over de 95 richting Mount Charleston. In de stad is het druk, maar 20 kilometer verder is er niemand meer.

Het aantal staat nu op 184. Ook niet zo mooi, maar ik weet niet of ik daar morgen nog wat aan ga doen.

Om half zes ben ik weer terug in het hotel en ga ik eten bij het buffet. Met ruim 5 kilometer tussen de cactussen lopen heb ik die calorieën er eigenlijk al af gelopen.

Hotel: The Orleans hotel & casino, Las Vegas, Nevada  $ 32,48 incl. tax (rechtstreeks geboekt)

Maandag 23 april Return to Las Vegas

Na tien dagen toeren ga ik vandaag terug naar Las Vegas. Het is maar 90 mijl van Laughlin naar Las Vegas en normaal gesproken is dat in anderhalf uur te doen.

Als ik vanmorgen rond half negen naar buiten loop om even bij de Colorado River te kijken is het al boven de 30 graden. Het is windstil, en daarom voelt het nog warmer aan. In Laughlin is de verwachting voor vandaag 106 graden Fahrenheit, waar neerkomt op ruim 41 graden Celsius. Ik was van plan om in de loop van de ochtend nog wat te cachen, maar dat idee laat ik snel varen. Tijd om naar het koele, want slechts 36 graden, Las Vegas te vertrekken.

Als ik rond half elf in de auto zit, zie ik op de TomTom dat ik, met een kleine omweg, vlak langs een paar caches kan rijden. Als ik ze snel kan vinden, hoef ik maar heel even buiten de auto te zijn. Ik kan het niet laten om er toch even langs te rijden en zo zijn de eerste drie snel binnen.

Als ik de vallei waarin Laughlin ligt uitrijd, begint het wat te waaien. Hierdoor wordt het buiten de auto wat aangenamer en ik zet dan toch hier en daar de auto aan de kant om wat caches op te zoeken. Zo wordt een rit van anderhalf uur ruim vier uur. Maar uiteindelijk komt het einddoel dan toch in zicht.

Mijn hotel voor de komende drie nachten is The Orleans, ongeveer twee mijl ten westen van de Strip, aan Tropicana Avenue.

Voor $ 29,95 per nacht is dit een prima hotel. Ik krijg ook nog $ 15,00 slot credit, gokgeld zeg maar, en $ 15,00 dining credit, eetgeld dus. Daarmee is één nacht eigenlijk al gratis.
Dit is mijn kamer op de 15e verdieping van The Orleans.

Ik heb vanavond besloten om de komende dagen niet meer te gaan cachen. Na 15 opeenvolgende dagen en 169 caches vind ik het voorlopig mooi geweest. De komende dagen ga ik doen waar Vegas voor gemaakt is: shoppen, casino's bezoeken, aan het zwembad liggen. Ik heb nog een boodschappenlijstje af te werken en het wordt tijd dat ik daar mee aan de slag ga. Of dat gaat lukken lees je de komende dagen.

Hotel: The Orleans, Las Vegas, Nevada  $ 32,48 inclusief tax (rechtstreeks geboekt)

Zondag 22 april Route 66 en recordtemperaturen

Vandaag wordt weer een lange reisdag,dus ik begin weer op tijd. Om zeven uur ben ik klaar om te vertrekken en op zoek te gaan naar ontbijt in Holbrook. Joe & Aggie's Cafe is dicht op zondag, maar Tom & Suzie's Diner is open for business. Het is een ouderwetse diner zoals je die in veel kleinere plaatsen tegenkomt. De bacon and eggs smaken prima en de koffie wordt steeds aangevuld. Zo kan ik er weer een paar uur tegenaan.

Vandaag wil ik een aantal plaatsen bezoeken waar Route 66 doorheen loopt. De eerste stop is Winslow, Arizona. Daar moet ik natuurlijk even op de hoek staan. En een foto maken voor alle Eagles fans.

Take it easy!

Hier wordt ook meteen duidelijk dat ik op de goede weg zit.

Het grootste deel van de route vandaag gaat over de I-40. Af en toe neem ik weer een afslag om even de benen te strekken en, als ik dan toch stil sta, een cache te zoeken.

De volgende Route 66 stop is Williams. Ook in dit plaatsje willen ze graag weten dat de mother road hier ooit doorheen liep. Het ziet er allemaal erg gezellig uit. Daarnaast is Williams bekend door de Grand Canyon Railroad. Ik rijd langs het station en stop even om er rond te kijken. Het blijkt dat ze daar nogal last hebben van mensen, vooral volwassenen, die op het spoor willen spelen.

Na Williams rijd ik door naar Seligman. Iedere keer als ik hier ben stop ik bij het benzinestation aan de I-40. Ze verkopen hier magneetjes van de verschillende staten en iedere keer als ik hier ben koop ik er een aantal. Ik heb thuis op de (amerikaanse) koelkast een grote magnetische plaat van Amerika waar de magneetjes van de staten op kunnen. Er kunnen weer een stuk of acht toegevoegd worden. Nog twee keer Seligman denk ik, dan heb ik ze allemaal.

In Seligman ga ik op zoek naar een restaurant om te lunchen. Ik zie daar het Roadkill Cafe en gelukkig serveren ze daar niet alleen onder het motto "You kill it, we grill it". Je kunt er ook gewoon van de menukaart kiezen.

Als ik Seligman weer uit rij is het inmiddels twee uur geweest. Ik rij nu redelijk vlot door naar Laughlin (met hier en daar de inmiddels bekende cache stop), waar ik om half vijf arriveer. En hier krijg ik dan te maken met het tweede deel van de titel van vandaag. Het is hier 37 graden en dat is sinds 1939 niet voorgekomen op 22 april. De komende dagen wordt het hier en in Las Vegas ook nog zo warm. Daar zit ik eerlijk gezegd ook niet op te wachten. Dat wordt dus veel shoppen in airconditioned winkels. Nou heb ik door al dat cachen nog weinig winkels van binnen gezien, dus dat kan ik mooi inhalen. Ik heb nog een boodschappenlijstje dat afgewerkt moet worden.

Ik zit in het Aquarius hotel en in dit hotel zit een Outback steakhouse. Het is de eerste Outback van deze vakantie waar ik ga eten en ook na vanavond is het nog steeds één van mijn favoriete restaurants in Amerika.

Hotel: Aquarius hotel & casino, Laughlin, Nevada  $ 39,19 incl. tax (rechtstreeks geboekt)

Zaterdag 21 april El Morro

Vanmorgen ben ik vroeg wakker en dat komt goed uit want ik wil op tijd vertrekken. Ook al win ik een uur in Arizona, ik denk dat ik de tijd wel goed kan gebruiken.

Ik had gisteren al gezien dat er een Cracker Barrel op een paar mijl van het hotel zit, dus daar ga ik ontbijten. Ik ben er om kwart over zeven en het is er nog lekker rustig.

Na het ontbijt ga ik eerst tanken en vervolgens draai ik de I-40 op richting Arizona. Het einddoel van vandaag is Holbrook. Onderweg maak ik een omweg om El Morro National Monument te bezoeken. Ook in dit park kan weer een loop trail gelopen worden, maar het is weer heel anders dan de voorgaande parken. Dit park is tot National Monument aangewezen, omdat er veel inscripties in de rotsen rondom een waterbron zijn gemaakt. Deze inscripties werden in eerste instantie door de Pueblo indianen gemaakt en later door de Spanjaarden en de Amerikanen die door dit gebied trokken. De waterbron was een vaste stopplaats voor iedereen die door dit gebied reisde en de rotsen er omheen leenden zich goed voor vroegere graffiti omdat ze zo zacht waren.

De trail door het park stijgt ruim 150 meter en dat is een behoorlijke klim, weet ik nu. En bij een temperatuur van bijna 30 graden ben ik blij met mijn flesje water. Het uitzicht is echter prachtig en het pad loopt helemaal over de rotsen.

Ik ben een kleine twee uur zoet in het park en daarna ga ik weer richting Arizona. Gelukkig heb ik ook vandaag weinig tot geen last van files dus het rijdt lekker snel door.

Onderweg ga ik regelmatig de snelweg af om een cache te zoeken. Dat lukt aardig en ik zit nu ruim boven de 300.

Rond half vijf kom ik aan in Holbrook en check ik in in het WigWam motel, aan de oude Route 66. Dit hotel is in 1950 geopend, maar nadat in 1974 de I-40 werd aangelegd, en het verkeer niet meer over Route 66 ging, is het hotel 14 jaar dicht geweest. In 1988 is het gerenoveerd en opnieuw geopend. De kamers zijn klein voor Amerikaanse begrippen. Ik vind het ruim genoeg.

En dit is mijn (betonnen) tent voor de komende nacht.

Ik heb geen zin om uit eten te gaan en ik haal wat bij de Safeway tegenover het hotel. Ik was van plan om morgen te gaan ontbijten bij Joe & Aggie's Cafe, maar ik zie net op internet dat ze op zondag gesloten zijn. Jammer, maar gelukkig hebben we de foto's nog.

Hotel: WigWam Motel, Holbrook, Arizona  $ 58,27 incl. tax (rechtstreeks geboekt)

Vrijdag 20 april Naar Albuquerque

Vandaag heb ik een belangrijke opdracht. Ik moet een cache vinden waar ik de Kokopelli coin van Marjan ga achterlaten.
Wat me tot nu toe opgevallen is bij het cachen in Amerika, is dat er maar heel weinig travelbugs en coins in de caches zitten. Ik zie vaak kleine speeltjes en andere frutsels maar travelbugs en coins zie ik bijna niet. Ik heb er nu vijf gezien en alle vijf heb ik ze meegenomen en opnieuw achtergelaten. Twee gaan mee terug naar Nederland. Eentje komt uit Europa en wil eerst de Mont Ventoux bezoeken. Deze is dus nog niet toe aan een Amerikaans avontuur. De andere wil graag steden met brouwerijen over de hele wereld bezoeken en is Amerika nog niet uit geweest. Daar komt nu dus verandering in.

Ik heb in Sante Fe een cache gevonden waarin verschillende travelbugs moeten zitten. Deze ligt vlak bij het vliegveld en wordt regelmatig bezocht. Ik besluit hier de Kokopelli coin in te gaan doen. Ik heb ook nog een travelbug uit Nederland meegenomen die naar Alabama toe moet en die wil ik er ook in achterlaten.

Na het ontbijt van twee bananen en een kop koffie voer ik de coördinaten van de cache in de TomTom in en ga op pad. Ik vind de cache snel en laat de coin en de travelbug achter. Ik hoop dat ze snel opgepikt worden en hun reis voort kunnen zetten.

Nu is het tijd om richting Albuquerque te gaan. Het is maar een uurtje rijden van Santa Fe, maar onderweg wil ik Kasha-Katuwe Tent Rocks National Monument bezoeken. In dit kleine park zijn kegelvormige rotsformatie te vinden. Daarnaast is er een slot canyon waar je doorheen kunt lopen. Het is weer een leuk park en ook hier is het rustig.

Op weg naar Albuquerque kan ik nog wat caches loggen. Nog twee te gaan en dan heb ik er 300 gelogd. Mijn doel was om in Amerika de 200e te halen. Dat is dus ruimschoots gelukt.

In Albuquerque aangekomen heb ik niet zoveel zin meer om iets te gaan ondernemen. Ik besluit maar wat te gaan internetten en voor het eerst deze week lees ik de Nederlandse kranten.
Tegenover het hotel zit een Texaans BBQ-restaurant. Daar wil ik wel gaan eten. Als ik binnen stap blijkt het een soort McDonalds voor bbq te zijn. Achter de counter wordt het vlees klaargemaakt en je kunt het bestellen per half pound of een veelvoud daarvan. Je kunt er potato salad of coleslaw bij pakken en het toetje kun je ook van de voren al uitzoeken. Er staan zeker 30 mensen voor me te wachten dus het moet vast goed zijn. Ik neem een half pound of brisket (mag het een ietsje meer zijn?) met potato salad en banana pudding en neem het mee naar de kamer. Jammer dat in Nederland niet zo'n McBBQ zit.

Hotel: Park Inn By Radisson, Albuquerque, New Mexico  $ 53,33 incl. tax & fees (Priceline)

Donderdag 19 april Bandelier en Los Alamos

Ik hoef vandaag geen eind te rijden en ik slaap komende nacht ook nog in dit motel in Santa Fe, dus ik blijf wat langer liggen. Ik heb nog yoghurt en bananen dus het ontbijt is ook al geregeld. Er is koffie op de kamer en onder het genot van een vers bakje bekijk ik de route die ik vandaag wil rijden.

Ik ga eerst naar Bandelier National Monument. Dat is ruim een half uur rijden van Santa Fe. De weg gaat de bergen in en ik zie verschillende witte bergtoppen. Gisteren tijdens het eten sprak ik iemand die vertelde dat er vijf of zes ski gebieden in de omgeving zijn. In de verte zie ik er een paar, maar zover ga ik niet de bergen in.

De afgelopen dagen was het prachtig weer. In het zuiden van New Mexico liep de temperatuur naar de 30 graden. Hier in het noorden is het wat koeler en vandaag is het ook bewolkt. Als ik de bergen inrijd, zie ik verschillende regenbuien in de omgeving. Ik hou het voorlopig droog en in Bandelier kan de jas ook weer uit. De toegang tot het park is $ 12,-, maar met mijn Annual Pass kan ik weer doorrijden.

In het park zijn ruïnes van nederzettingen van de Ancestral Pueblo people te bezichtigen. Tijdens een hike van ruim een mijl kom je langs verschillende overblijfselen, zowel losstaande woningen die uit stenen zijn opgetrokken, als (delen van) woningen die in de rotsen zijn uitgehouwen.

Ik kan nog gewoon met de auto het park inrijden en er is voldoende parkeerruimte bij het visitor center, maar omdat het 's zomers erg druk is, mag je vanaf 1 juni 2012 alleen met een shuttlebus het park in.

Na Bandelier ga ik naar Los Alamos, de geboorteplaats van de atoombom. Hier is in de periode 1943-1945 een geheim dorp uit de grond gestampt waar wetenschappers uit de hele wereld naar toe werden gehaald met als enige doel het ontwikkelen van de atoombom. Op 16 juli 1945 werd de eerste bom getest op de Trinity site vlak bij Alamogordo. Op de heenreis vlogen we daar overheen en wees de piloot ons op dit gebied. Nog geen maand later vloog de Enola Gay naar Japan om daar de bom op Hiroshima te droppen.

Ik bezoek in Los Alamos eerst een Starbucks voor een triple grande skinny vanilla latte en vervolgens het Science Museum, waar het hele verhaal over de ontwikkeling van de bom wordt verteld. In de omgeving van Los Alamos zijn nog steeds verschillende laboratoria waar ook vandaag de dag nog onderzoek wordt gedaan op allerlei gebieden van nucleaire technologie.

Op de terugweg zie ik vlak bij het hotel een Panda Express. Omdat ik vandaag nog geen echte maaltijd heb gehad, neem ik hier afhaalchinees mee dat ik op de kamer opeet. Daarna heb ik nog tijd om in de buurt van het hotel wat caches te zoeken. En dat bezorgt me meteen een leuke wandeling door het oude gedeelte van Santa Fe.

Dit hotel is absoluut een aanrader als je iets betaalbaars zoekt vlak bij de beroemde Plaza.

Hotel: Garrett's Desert Inn, Santa Fe, New Mexico  $ 45,50 incl. tax (Booking.com)

Woensdag 18 april Route 285 naar Santa Fe

Vanmorgen om half zes word ik wakker van een hoop geschreeuw buiten op de parkeerplaats. Het gaat allemaal in het Spaans dus ik versta het niet. Als ik toch even naar buiten kijk lijkt het er op dat er mensen klaar staan om naar hun werk te gaan en dat er wat laatkomers wakker geschreeuwd worden. Volgens mij lukt dat aardig. Er wordt in ieder geval weinig rekening gehouden met mensen die vakantie hebben en niet zo vroeg op hoeven staan.

Als ik dan toch wakker ben kijk ik of er reacties zijn op mijn blog. Jaaaaaaa! Erg leuk en dank aan een ieder die gereageerd heeft. En ik beloof plechtig dat ik niet meer zal zeuren als er geen reacties zijn. Ik weet natuurlijk best dat er mensen meelezen.

Het ontbijt van vanmorgen bestaat uit een bakje yoghurt en een banaan. Zo kan ik op tijd vertrekken richting Santa Fe. Het is weer een flink stuk rijden en ik zal onderweg nog wel eens stoppen om wat caches te zoeken. Er lopen maar een paar wegen van zuid naar noord door New Mexico en ik rij vandaag de 285. Deze weg gaat via Roswell, waar vooral aliens welkom zijn. Tenminste, dat wordt bij vrijwel ieder restaurant en hotel vermeld. En die aliens moeten er dan ongeveer zo uitzien.

Ik vind het allemaal niet zo interessant dus ik rij snel verder. In Roswell kan ik wel twee caches loggen waarvoor ik de auto niet eens uit hoef. Ik kan er gewoon naar toe rijden en door het open raam kan ik de logs invullen. Only in America! Tenminste, dat hoop ik dan maar. Heeft iemand dit in Europa al een keer meegemaakt?

Na Roswell komt er een hele hoop niets. Na 70 mijl ligt er een dorpje, Vaughn, dat door nog geen enkele fastfood keten is ontdekt. Ik lunch er dan ook in een klein cafeetje en dat is toch altijd weer leuker dan lekkerder dan welk ketenrestaurant dan ook. Er liggen in dit dorp ook twee caches. Beide heb ik kunnen loggen.

Na Vaughn is het weer heel veel niets. Met toch af en toe een cache. Ik vraag me dan steeds af wie die caches daar neerlegt. Ze liggen vaak aan het begin van een zijweg die naar een ranch leidt. De ranch zelf zie je niet vanaf de weg, maar vaak staat er een bordje dat aangeeft hoeveel mijl het nog is. En meestal is dat meer dan 10. Een beetje lange oprijlaan, zullen we maar zeggen. Zoiets als dit.

Spoiler alert! .... De cache ligt bij het wildrooster achter de fotograaf.

En als je denkt dat je nooit iemand op dit soort wegen tegen zult komen, vergeet het maar. Het is me vandaag drie keer overkomen dat ik bij een dergelijke oprit stond met m'n gps apparaat en dat er een auto of naar toe moest of er vandaan kwam. En dan krijg je gesprekken als dit.

Man in auto: "Hi, are you a surveyor?"
Ik: "No sir, I'm a treasure hunter."
Man in auto: "Oh, but then you're looking in the wrong place. I buried it over there."
Ik: "Thank you, now I'm gonna find it for sure!"

Even na vier uur arriveer ik in Santa Fe. Ik zit midden in het centrum, op vijf minuten lopen van de Plaza. Op aanraden van de check-in dame ga ik eten bij Casa Chimayo, waar ze 'real New Mexican food' serveren. Het lijkt in ieder erg veel op wat in Groningen bij Four Roses op de menukaart staat, maar dan net even anders. Het smaakt overigens heerlijk.

Hotel: Garrett's Desert Inn, Santa Fe, New Mexico  $ 45,50 incl. tax (Booking.com)

Dinsdag 17 april Carlsbad Caverns

Om 5 uur vanmorgen laat mijn telefoon luid en duidelijk weten dat er een sms binnen is gekomen. Mijn manager heeft een werkgerelateerde vraag. Ik wacht tot half 7 voor ik antwoord geef.

Als ik dan toch wakker ben kan de tv ook wel aan en pak ik de tablet om de reacties op de blog te lezen. Dat waren er precies 0, dus ik was snel klaar. Dan maar kijken of er nog wat Wordfeud te spelen valt. Ja gelukkig, daar wachten nog wat mensen op een woord van mij. Ondertussen ga ik douchen en bij de Denny's tegenover het hotel kan ik, dankzij de mifi, tijdens het ontbijt gewoon verder spelen.

Ik was toch al van plan om vanmorgen vroeg te vertrekken, want ik wil op weg naar Carlsbad Caverns nog wat cachen. Ik had gisteren gezien dat er een serie ligt langs de 130, de weg die onder Cloudcroft langs door de bergen loopt. De hele serie van 25 caches kan ik niet doen, daar heb ik vandaag geen tijd voor. De 130 is, ook zonder caches, een hele mooie weg en zeker een aanrader voor mensen die door het zuiden van New Mexico trekken. Na zo'n 10 caches besluit ik gas te gaan geven en naar Carlsbad door te rijden. Ik moet dan nog 140 mijl en het is al 11 uur geweest. Ik was van plan om de Caverns via het voetpad te betreden, maar dat ga ik niet meer halen. Dan moet ik vóór half twee aanwezig zijn en dan zou ik wat snelheidsregels moeten gaan overtreden. En dat is in Amerika niet aan te raden. Het was wel erg aanlokkelijk, want druk was het niet op de weg.

Ik heb toch de cruisecontrol maar op de maximum snelheid vastgezet en kom tegen twee uur aan bij de grotten. Ik kan met de lift naar beneden en daar op mijn gemak de ronde door de Big Cave doen. Omdat de grote lift gerenoveerd wordt, moet iedereen met een paar kleine liften naar beneden. Er wordt gewaarschuwd voor wachttijden tot een uur, maar als ik aankom staan er twee mensen te wachten om naar beneden te gaan. De dame die de lift bedient zegt dat het vandaag extreem rustig is en dat idee kreeg ik al op de parkeerplaats. Daar stonden niet meer dan 20 auto's. Het is trouwens wel de bedoeling om de grote lift vóór de zomer weer operationeel te krijgen.

Omdat je bij de tour die ik doe zonder gids door de grot loopt, kun je dat helemaal in je eigen tempo doen. Ik maak hier en daar wat foto's en na ruim een uur ben ik klaar om weer naar boven te gaan. Daar koop ik nog het gebruikelijke magneetje voor op de koelkast en ga vervolgens richting Carlsbad, waar ik vannacht slaap.

Op weg naar de uitgang van het park zie ik nog een onverharde loop road van 9 mijl en ik besluit om die ook maar te doen. Ik ben er nu toch.

Zo ben ik rond vijf uur in het hotel en kan ik nog wat boodschappen doen bij de Walmart. Het avondeten wordt vandaag klaargemaakt door de plaatselijke chinees, die een smakelijk buffet opdient.

Hotel: Motel 6, Carlsbad, New Mexico  $ 51,74 incl. tax (rechtstreeks geboekt)

Maandag 16 april White Sands en Alamogordo

Ik zit nu in New Mexico en dat betekent dat ik gisteren de klok een uur vooruit moest zetten. Ik word dus prompt een uur later wakker. Ik heb maar een rit van 70 mijl vandaag dus ik doe rustig aan. Het Best Western waar ik zit serveert een full breakfast dus ik eet vanmorgen gratis.

Rond half 10 vertrek ik richting White Sands. Het was de bedoeling om vandaag twee keer naar het park te gaan, omdat ik vanavond de Sunset Stroll wilde doen. Die gaat helaas vandaag niet door dus het blijft bij één bezoek. Het park is vrij klein en met hier en daar een stop en een korte wandeling ben ik er in twee uur wel doorheen.

Het is een leuk park en het spierwitte zand, of eigenlijk gips, ziet er apart uit.

In het White Sands motel in Alamogordo aangekomen bedenk ik dat ik nog wel wat caches kan zoeken in de omgeving. Er ligt er ééntje bij een pistachio ranch waar ze ook een winkeltje hebben. Eenmaal daar gearriveerd blijken ze nog iets byzonders te hebben. De grootste pistachio van de wereld.

Een aantal pistache gerelateerde knabbels en een gelogde cache rijker ga ik verder op zoek naar de volgende cache.

Na het eten, dit keer bij Chili's, schrijft ik deze blog en ondertussen bekijk ik de nieuwste afleveringen van 2 Broke Girls en Two and a Half Men.

Dit is het motel waar ik nu zit.

Hotel: White Sands Motel, Alamogordo, New Mexico  $ 56,19 inclusief tax (rechtstreeks geboekt)

Zondag 15 april Rijden, cachen, rijden, cachen ...

Vandaag wordt weer een reisdag. En ik hoop wat meer caches dan gisteren te kunnen loggen.

Ik ben tegen 6 uur wakker en kijk snel naar buiten. Het begint ligt te worden en ik zie geen wolkje aan de lucht. Zo te zien aan de bomen is de wind ook gaan liggen. Dit belooft een mooie dag te worden. Ik ga vandaag een kleine 300 mijl rijden en onderweg ga ik proberen wat caches op te pikken.

Maar eerst ontbijt. Gisteren zag ik vlak bij het hotel The Good Egg zitten. Daar zullen ze vast een goed ontbijt serveren. Als ik de menukaart bekijk valt me één ding op. Bijna alles wordt opgediend onder minimaal één soort kaas. En als ik iets niet lust dan is het kaas. In Amerika maken ze er toch al vaak een gewoonte van om overal kaas over te doen. Sandwiches, burgers, pasta, omeletten, overal willen ze kaas over doen.
Ik kies een gerecht en vraag of ze het zonder kaas kunnen maken. De serveerster vraagt meteen of ik een lactose allergie heb en of ze daar verder nog rekening mee moeten houden. Ik stel haar gerust en zeg dat ik 'gewoon' geen kaas lust.

Na het ontbijt begin ik aan de rit naar Las Cruces, New Mexico. De TomTom laat zien dat ik het grootste deel van de reis op de I-10 interstate door ga brengen.

Links en rechts van de snelweg liggen caches en af en toe pak ik een afrit om ze te loggen. Vlak buiten Tucson begint het in ieder geval goed met een serie van een stuk of 15. Ik heb het totaal aantal nog niet bekeken, maar het zullen er rond de 25 zijn. Een mooie score voor vandaag.

Rond half 5 kom ik aan in Las Cruces en hier slaap ik vannacht.

Ik ga eten bij The Village Inn vlakbij het hotel en na het eten volgt het gebruikelijke ritueel van weblog schrijven en caches voor morgen uitzoeken.

Hotel: Best Western Mission Inn, Las Cruces, New Mexico, $ 54,60 incl. tax & fees (priceline)

Zaterdag 14 april Thunder & Lightning

Vanmorgen om half 6 word ik wakker en hoor de regen tegen het raam kletteren. De voorspelling was al niet zo goed voor vandaag en dat lijkt ook uit te komen. Voor vanmorgen was regen voorspeld, maar vanmiddag moet het droog worden. De temperatuur blijft steken bij zo'n 15 graden.

Een paar mensen maakten gisteren een opmerking over het alleen reizen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het op dit soort momenten niet makkelijk vind. Ik had nu toch graag iemand om tegen te zeuren over het weer en om te overleggen wat de alternatieven zijn voor vandaag. Nu heb ik alleen mezelf en ik ben mijn eigen gezeur snel zat. En ik word er niet vrolijker van.

Maar goed, wat ga ik doen vandaag? Het plan was eigenlijk om op tijd de bergen in te gaan om te cachen en daarna naar Saguaro National Park om wat te hiken. In Saguaro NP liggen geen caches maar in de bergen ten noorden van het NP liggen er genoeg. Maar dat plan ga ik, in verband met de weersverwachting, toch maar aanpassen.

Eerst maar de tv aan en de berichtjes op de blog lezen. Terwijl ik aan het lezen ben hoor ik op de tv iets over de Thunder & Lightning 2012 airshow die vandaag op de luchtmachtbasis in Tucson gehouden wordt. Zoiets heb ik nog nooit gezien en het lijkt me ontzettend leuk om een keer mee te maken. De basis is maar 6 mijl bij het hotel vandaan en de beslissing wat ik vandaag ga doen is snel genomen.

Na het ontbijt bij de IHOP ga ik op weg naar de airshow. Het regent nog een klein beetje maar de temperatuur ligt nog ruim onder de 10 graden. Ik heb een fleece vest en een spijkerjasje mee en die trek ik allebei maar aan.

Op de parkeerplaats van de luchtmachtbasis word ik aangesproken door een militair die een donatie vraagt voor de veteranen. Hij vraagt waar ik vandaan kom en vertelt dan dat hij in Zuid Afrika gelegerd is geweest en daarom een beetje Nederlands spreekt. Hij kan me zelfs van verschillende woorden het verschil tussen het Nederlands en het Zuid Afrikaans uitleggen. Als dank voor mijn donatie krijg ik een petje van de US Army.

Op de basis staat een heel arsenaal aan vliegtuigen die van dichtbij bekeken kunnen worden. De hele geschiedenis van de Air Force staat uitgestald omdat ze vliegtuigen hebben overgehaald van het Pima Air & Space Museum dat ook in Tucson gevestigd is.

De demonstraties die gegeven worden zijn ronduit spectaculair te noemen. De demonstratie van de Combat Search and Rescue (CSAR) laat zien hoe een gewonde soldaat uit een oorlogsgebied gehaald wordt. Compleet met bijtanken van heli's in de lucht en airliften van de gewonde soldaat op een brancard.

Speciaal voor de show was een B2 bommenwerper uit Texas komen vliegen om een paar rondjes over de basis te maken.

Ik ben al met al ruim 5 uur op de luchtmachtbasis geweest en ik ben achteraf blij dat ik vanmorgen het nieuwsitem hierover zag op tv.

Om half 4 ben ik terug op de hotelkamer en ik heb nog geen stukje natuur gezien. Hoog tijd dus om naar het Saguaro NP ten oosten van Tucson te gaan. Hiken zal er niet meer van komen, maar ik weet dat er door het park een weg loopt van 8 mijl en die kan ik nog wel rijden. Het is er lekker rustig en ik rij in een heel rustig tempo het rondje. Af en toe stap ik uit om foto's te maken.

Als laatste actie van vandaag moet er natuurlijk nog een cache gevonden worden. Tot nu toe is het me gelukt om iedere dag minimaal één cache te vinden en dat probeer ik zo lang mogelijk vol te houden. Op de gps zie ik dat er vlak bij de ingang van het NP een cache ligt en die kan ik snel loggen.

Terug bij het hotel haal ik chinees en onder het eten begin ik aan de blog. Straks ga ik nog wat caches voor morgen uitzoeken, als ik van Tucson naar Las Cruces, New Mexico ga rijden.

Hotel: Sheraton Tucson, $ 54,96 inclusief tax & fees (priceline)

Vrijdag 13 april Naar Tucson

Om half zes ben ik wakker en zet ik de tv aan. Dan pak ik meteen de tablet om de reacties te lezen die achtergelaten zijn op mijn blog. Wat is dat een leuke start van de dag! Ik had er nooit zo bij stil gestaan dat mensen kunnen reageren op wat ik schrijf. Maar ik vind het erg leuk om iedere ochtend te lezen.

Voor de vakantie begon wist ik al waar en vooral wat ik vandaag zou eten voor ontbijt. Ik pak dan ook snel alle spullen in en check uit via de tv. Zo kan ik meteen door naar de auto en vóór 7 uur vertrek ik richting Tucson. Ik moet nog even geduld hebben want eerst staan er wat caches op het programma. Ik had in eerste instantie alleen traditional caches in de gps gezet, maar in zijn reactie had Ronald gisteren een virtual cache doorgegeven die ik vooral moest doen. Deze cache moet vlak bij de Hooverdam gedaan worden en ruim voor 8 uur kan ik die loggen.

Voor Kingman pak ik nog een paar traditionals op en dan kan ik eindelijk gaan ontbijten. In Las Vegas zit geen Cracker Barrel dus ik moest geduld hebben tot ik in Kingman zou zijn.

Eenmaal geïnstalleerd in het restaurant hoef ik de kaart niet te zien. Ik bestel meteen de 'eggs in a basket'. Eieren die in een sourdough boterham gebakken zijn.

Ik zet de foto meteen op Facebook, zodat iedereen mee kan genieten.
(Linksboven het bord zie je de mifi liggen die ervoor zorgt dat ik overal internet bij me heb.)

Na het ontbijt ga ik verder richting Tucson. Onderweg pak ik nog wat caches maar op een gegeven moment besluit ik om door te rijden, omdat de rit zo wel erg lang gaat duren. Rond Phoenix is het erg druk en dat levert nog wat vertraging op, waardoor ik pas tegen 5 uur in Tuscon aankom. Ik blijf hier 2 nachten, zodat ik morgen tijd heb om Tucson en omgeving te bekijken.

Ik heb geen zin om nog uitgebreid te gaan eten. Naast het hotel zitten 2 restaurants. Een chinees en een IHOP. Bij de chinees haal ik King Tao chicken die ik meeneem naar de hotelkamer. De kans is groot dat ik morgen bij de IHOP ga ontbijten.

Hotel: Sheraton Tucson, $ 54,96 inclusief tax & fees (priceline)

Donderdag 12 april Dagje rust

Dit wordt een kort verhaal, gewoon omdat ik vandaag niet veel gedaan heb. De tv gaat om half zes aan en dan blijkt al snel dat ook vandaag de temperatuur ver onder normaal blijft. Het zou een graad of 25 moeten zijn, maar we blijven, net als gisteren, onder in de 20 hangen. De komende dagen wordt het nog kouder, dus voor mij wordt het tijd om naar het zuiden af te zakken. Morgen ga ik naar Tucson, Arizona, een rit van ruim 600 km. Ik ben van plan om vroeg te starten en onderweg wat te cachen.

Met de rit naar Tucson begint mijn rondreis die 10 dagen gaat duren en voornamelijk door New Mexico zal gaan. Ik ben daar nog nooit geweest dus het wordt tijd om de TomTom en de wegenkaarten uit de tas te halen. Die heb ik de afgelopen dagen in en rond Las Vegas niet nodig gehad, omdat ik hier de weg zo onderhand we weet.

Na het ontbijt(buffet) is het tijd om te gaan shoppen. Ik ga eerst naar de Target voor wat boodschappen voor morgen als ik onderweg ben. Daarna staan de twee outlet malls op het programma. Ik voel me vandaag niet fit en dat is goed voor de creditcard. Na één paar schoenen vind ik het wel mooi geweest.

Ik ga lunchen bij de Panda Express in Green Valley Ranch casino en daarna ga ik terug naar South Point. De middag besteed ik aan het uitzoeken van caches voor morgen. Ik zet ze op de gps en ook meteen op de TomTom. Op deze manier zie ik ze aankomen zodra ik in de buurt ben en weet ik waar ik moet stoppen.

Het is nu bijna 7 uur. Ik moet nog eten dus ga zo maar eens beneden in het casino kijken naar welk restaurant ik toe ga.

De foto's zijn van het ontbijtbuffet. Ja, het is echt het ontbijtbuffet.

Hotel: South Point, $ 50,40 inclusief tax

Woensdag 11 april Cachen in de woestijn.

Het wordt koud vandaag. Dat is vanmorgen de boodschap als ik om 5 uur de tv aanzet. Gisteren was het nog 30 graden, maar vandaag gaan we de 20 graden niet eens halen. Ik trek dus maar een lange broek aan en pak een jasje uit de tas voor als ik straks naar buiten ga.

Ontbijten doe ik weer om 7 uur bij het buffet. Dat is gisteren prima bevallen. Veel keuze voor weinig geld en de koffie is redelijk.

Tegen 8 uur ga ik naar het Las Vegas welkomstbord. Ik moet er op de foto om een zogenaamde virtual cache te kunnen loggen. Een vriendelijke Japanner wil wel een foto maken en dat is weer een cache in de pocket. Er ligt ook nog een gewone cache (in dit geval een klein doosje met een stukje papier waar je je cachenaam op moet zetten) verstopt en die vind ik ook.

Ik rij door naar de Bellagio. In dit hotel is een atrium waar altijd een groot display met vooral veel bloemen is. Een paar keer per jaar wordt het display gewijzigd en dit keer is het thema een Dutch garden. Die moet dus op de foto.

Op een bordje wordt uitgelegd dat veel Nederlanders, vooral in kleine dorpen, nog op klompen lopen.

Inmiddels kan de jas alweer uit. Het is een graad of 20 en het waait behoorlijk. Ik heb zin om buiten Las Vegas te gaan cachen en ik zoek wat caches in de omgeving van Jean, een plaatsje 20 mijl ten zuiden van Las Vegas. Jean bestaat uit een casino, een benzinestation en wat de Amerikanen een 'correctional facility' noemen. Wij zeggen in dit geval een vrouwengevangenis. En om Jean heen ligt vooral veel woestijn. En in die woestijn liggen veel caches. Wat mij betreft dus een ideale vakantiebestemming.

Nou had ik me voor de vakantie voorgenomen om niet op dirt roads te gaan rijden. Dat blijkt niet zo'n handig voornemen te zijn als je wilt gaan cachen in de woestijn. Die gaat dus overboord. Ik heb ten slotte niet voor niets een SUV gehuurd. Dit is hem overigens.

En aan deze onverharde weg lagen de meeste van de 35 caches die ik vandaag gevonden heb.

Het was er wel lekker rustig. Ik heb de hele middag niemand gezien. Het was dus ook niet nodig om de auto aan de kant te zetten om de caches te zoeken. Die kon gewoon midden op de weg blijven staan. De caches lagen meestal een stukje de woestijn in, verstopt tussen de cactussen, of in een oud fornuis slash schietschijf.

Om half vijf krijg ik zin in avondeten en ga ik terug naar Las Vegas. Omdat ik de lunch vandaag heb overgeslagen ga ik om half zes naar het buffet in South Point. Ik heb nog een coupon waarmee ik 50% korting krijg en voor nog geen 7 dollar kan ik kiezen uit salade, pizza, chinees, vis, barbeque, mexicaans en een uitgebreid assortiment aan toetjes. De kunst is altijd om niet teveel te eten.

Het is nu 8 uur. De weblog is bijna klaar en ik ga zo voor de tv hangen.

Hotel: South Point, $ 44,80 inclusief tax